رو به سوی آسمان

اندکی بیرون بیا از دون خویش

لاجرم هستی در این پستوی خویش

ساعتی طاقت بیار اندر جهان

زین برون شو جان مارا وارهان

از طبیعت بشکف ای باران جان

راه و رسم عاشقی دان ای جهان

ای جهانِ هست و ای آرام جان

لحظه ای طاقت بیار بر قفل جان

ما ز هستی بوده ایم هستی زما

لاجرم هستی شده بر بهر ما

ما طبیعت کشته ایم و گشته ایم

لاجرم قلب طبیعت یا که ما پایینتریم ؟

ای حسان نیکوبگو بر ساربان

تا بماند بر زمانت جان بان

بر زمین و آسمان دستی بکش

گر همو خواهی خود را جان بکش

گر همه خواهی خود را وارهان

رو زمین و آسمان و جانِ جان