اندکی بیرون بیا از دون خویش
لاجرم هستی در این پستوی خویش
ساعتی طاقت بیار اندر جهان
زین برون شو جان مارا وارهان
از طبیعت بشکف ای باران جان
راه و رسم عاشقی دان ای جهان
ای جهانِ هست و ای آرام جان
لحظه ای طاقت بیار بر قفل جان
ما ز هستی بوده ایم هستی زما
لاجرم هستی شده بر بهر ما
ما طبیعت کشته ایم و گشته ایم
لاجرم قلب طبیعت یا که ما پایینتریم ؟
ای حسان نیکوبگو بر ساربان
تا بماند بر زمانت جان بان
بر زمین و آسمان دستی بکش
گر همو خواهی خود را جان بکش
گر همه خواهی خود را وارهان
رو زمین و آسمان و جانِ جان
